وقتی ماشین‌های ساواک به آتش کشیده شد عده‌ای دنبال برنج، لباس و وسایل داخل اتومبیل‌ها بودند...هدف ما تنها تسخیر و توقف فعالیت ساواک بود...هیچگونه گروه یا تشکیلاتی وجود نداشت که متولی این کار بوده باشد...اکثر ساواکی‌ها سیانور خورده بودند و در برابر مشت و لگد مردم هیچگونه عکس‌العملی نشان نمی‌دادند...ما در این نوع حمله‌ها شرکت نداشتیم چون در مباحث اعتقادی ما به هیچ وجه چنین رفتارهایی پسندیده نبود... همه چیز از کنترل ما خارج شده بود.

ما دنبال اشغال منزل مسکونی استاندار بودیم اما منزل او قبلا تخلیه شده بود...هیچ گروهی در اشغال ساواک وجود نداشت. چریک، مجاهدین، سازمان انقلابی یا حزب‌اللهی؛ اصلا این نوع دسته‌بندی‌ها وجود نداشت. مردم خودجوش آمده بودند... یک نفر با داس به سر سرهنگ لهسایی، رئیس ساواک رشت کوبید...یکی از کسانی که دست یکی از ساواکی‌ها را برید، شخصی به نام «شله حسن» بود. او در دهه ۶۰ در منطقه نقره دشت ترور شد...افراد سیاسی عاملان قتل‌ ساواکی‌ها نبودند، چون همه این رفتار را تقبیح کرده بودند.

با حکم مرحوم احسانبخش مسئول بررسی اسناد ساواک شدیم...اعضای سازمان مجاهدین خلق در رشت اسناد و اسلحه از ساواک بردند...کل نیروهای ساواک در استان گیلان فقط ۸۹ نفر بود...مسئولین ساختمان شهربانی عمدتا اعضای انجمن حجتیه بودند که بعد‌ها برخی از آن‌ها به ما ملحق شدند.... اینکه روی متهم یک خشاب ژ-۳ فشنگ خالی شود، امر پسندیده‌ای نیست...سعی داشتیم با رأفت با ساواکی‌ها رفتار کنیم...ساواک در جامعه روحانیت هم منبع داشت.

اولین تجمع روبروی ساواک از سوی بچه‌های مذهبی شکل گرفت...در‌‌ آن شب عده زیادی به دنبال کوره‌های آدم‌سوزی بودند...ما چیزی از ابزارهای شکنجه ندیدیم...از بچه‌های خودمان خواهش کردم اجازه ندهند که ساواکی‌ها له شوند، چون ما به این‌ها نیاز داشتیم. ما می‌خواستیم از این‌ها بازجویی کنیم...ما از طریق این‌ها می‌توانستیم به آدم‌های کلیدی دست پیدا کنیم، اما متاسفانه کسی به حرف ما گوش نمی‌داد...شهر رشت دیر تب می‌کند اما اگر تب کند ناگهان فوران می‌کند.